زبان فنی(7)

در این قسمت به پسوندها می پردازیم. مهمترین پسوندها به همراه مثال در ادامه آمده است.

suffix                         meaning                                                                                 example             

-able, -ible, -ble                  Adjective: worth, ability                               sensible, knowledgeable, removable, adjustable

 

-al,-ial                                 having  characteristics of  (v→n/adj)                magical, arrival, horizontal, conical, personal

 

-an,                                     Noun: person                                                                                            American, optician

 

-ant, -ent, -ient                    Adjective: kind of agent, indication                                     pleasant, dependent, convenient

 

-ar, -ary                               Adjective: resembling, related to                                        planetary, functionary, stationary

 

-ate                                     Noun: state, office, function                                                   candidate, electorate, delegate    

-ation, -ition, -ion, -sion, -tion, -xion          act, process occasion                          attraction, examination, compensation

 

-ed                                       Adjective: having the quality or characteristics of                                     winged, tightened               

 

-en                                     Adjective: material                                                                                golden, woolen, silken    

-en                                     Verb: to cause to become                                                            lengthen, moisten, sharpen

 

 -ence, -ency                      Noun: action or process, quality or state                        reference, emergency, dependence

 

-er, -or, -ant, -ent               one who                                     sealant, conveyor, cooler, demister, Occupant, respondent

 

- ery                                                                                                                                        machinery, bakery, refinery

 

-ful                Adjective: having, giving, marked by/  Noun: an amount or quanity that fills                      needful, careful, fearful, mouthful

 

-ic                                      Adjective: quality, relation                                                       linguistic, electronic, academic

 

-ic, ics                                Noun: related to the arts and sciences                                                 arithmetic, economics

-ify                                       Verb: cause                                                                             clearify, simplify, dehumidifier

 

-ing                                  Noun: material made for, activity, result of activity     measuring, swimming, building, bearing

 

-ing                                    adjective                                                                                                    moving, destroying

 -ity, -ty                                Noun: state or quality                                                                   infinity, certainty, regularity

 

-ive, -ative, -itive               Adjective: having the quality of                                                      alternative, active, plaintive

-ize                                    verb: to make                                                                      memorize, energize, decopperize

 

-less                                  Adjective: without, missing                                         windless, fearless, harmless, seamless

 

-ly                                      Adverb: in the manner of                                                                               fluently, quickly

 

-ment                                Noun: action or process                                                       enjoyment, equipment, treatment

 

-ness                                Noun: state of, condition of                                                    kindness, happiness, sharpness

 

-ous, -ious, -eous            Adjective: full of; having the qualities of                                    joyous, continuous, dangerous

 

-y                                      Adjective: marked by, having                                 wavy, dirty, hungry, angry, smeary

 

تمرین. معانی کلمات زیر را با توجه به پسوندها حدس بزنید. سپس معنی دقیق را در لغت نامه بیابید.

Energize, filtration, Operation, worker, Evaporator, stainless, accumulator, DIRECTIONAL, victory, latency, Baseless, measurement, Development, environment, Establishment,  movement ,Attachment, Reinforcement, Reliability, repairable,  programmable, paperless, Consumable, bluish, Longish, Rustproof, Flooring, threading , Propulsion, package, additive free, Leakage, breakage, inspection, dust proof, changeability, aerial, absorbant, aerify, angular, capillarity, casing, piping, packing, coupling, delivery, dust proof, drainage, containing, easily, Effectiveness, calculation, Classification, stepwise, segmental, fibrous, fluidity, optionally, reasonable, admissible, stickness, afterward, removal, positioning

شهادت ...

انسان زمانی چیزی را حقیقتا طلب میکند که شناخت کاملی از آن، در وی ایجاد شده باشد. شهادت طلبی به معنای آن است که در عرصه نیاز جامعه به فداکاری، مصالح شخصی و خانوادگی انسان را مانند غل و زنجیر پای بسته نکند، بلکه انسان شهادت جو، مرز و حصار خودیت و دلبستگی و تعلق خانوادگی را پاره می کند و در راه آرمان های مقدس، عاشقانه و بدون اندک درنگ به پیش می تازد. شهادت درجه ای است که خداوند نصیب افرادی می کند که قابلیت آن را داشته باشند. شرط رسیدن به مقام شهادت ایمان و تقوا است. اگر شخصی در مسیر خداوند حرکت کند و به پله های بلند انسانیت و ایمان رسیده باشد شهادت کمترین چیزی است که در این دنیا نصیبش می شود و مقام قرب اللهی در آخرت چشم انتظار اوست. شهادت به معنای پذیرش مسؤولیتی بزرگ تر در برابر مسؤولیت های کوچک تر است. و «شهید» کسی است که روحی بزرگ دارد؛ روحی با هدفی مقدس، کسی که در راه عقیده کشته شده است، کسی که برای منفعت خودش، کار نکرده است. کسی است که در راه حق و حقیقت و فضیلت قدم برداشته است.

آرزوی شهادت به معنای برگزیدن بهترین نوع مرگ است. به عبارت دیگر همه ما از این دنیا خواهیم رفت، اما هنر انسان با ایمان، آن است که با بهترین انتخاب از دنیا برود. البته بهترین و والاترین مقام شهادت، زمانی است که شهید در خون خود می غلطد، اما حالا که ما در جنگ به سر نمی بریم چی؟

شهادت دو رکن دارد: یکى این که در راه خدا و فى ‏سبیل ‏الله و هدف مقدس باشد و انسان بخواهد جان خود را فداى هدف نماید. دیگر این که آگاهانه صورت گرفته باشد. شهادت، از این جهت که فدا کردن آگاهانه تمام هستی خود، در راه خدا است، قداست دارد. اگر شور یک عارف عاشق پروردگار را با منطق یک نفر مصلح با همدیگر ترکیب کنید، از آن دو منطق شهید به وجود می آید.منطق شهید، منطق سوختن و روشن کردن است. منطق حل شدن و جذب شدن و جذب کردن در جامعه برای احیای جامعه است. منطق دمیدن روح به اندامهای مرده ی ارزشهای انسانی و الهی است. منطق حماسه آفرینی است، منطق دورنگری، بلکه بسیار دورنگری است. داشتن چنین دیدگاهی نسبت به شهادت جوانی و پیری نمی شناسد. چرا که هدف از زندگی و بهره مندی از عمری که سرمایه ی الهی است - بالاخص سنین جوانی - این است که در راه هدفی مقدس و بزرگ صرف شود. و وقتی این امر حاصل شد فرقی بین طلب شهادت در جوانی و پیری نمیکند .

 مقام «شهید» و «شهادت» در فرهنگ اسلامی، منحصر به کسانی که در میدان جهاد کشته می شوند، نیست؛ هر چند آنان از روشن ترین مصادیق برای این دو واژه هستند.بر اساس روایات و آیات، همه کسانی که ایمان و عقیده حقه داشته، در مسیر حقیقت گام بر می دارند و در همین راه از دنیا می روند در زمره شهدا هستند و اجرشان مانند شهدا است.

اگر انسان بخواهد اجر و پاداش شهید را داشته باشد بهترین راه این است که راه و هدف عالی و آسمانی آنها را دنبال کند و در تحقق آرمان های متعالی آنها بکوشد و به صفات عالی و اخلاق انسانی آنها متصف شود و در راه تلاش و کوشش برای تحقق اهداف نورانی آنها قدم بردارد. و همانطور که شهدا در مقطع زمانی خود به وظایفشان عمل کردند و از ناموس و دین خود به نحو احسن دفاع کردند، او نیز باید وظیفه خود را بشناسد و به آن عمل کند. دین عمدتا عبارت است از توحید و ولایت، و شهدا برای تحقق توحید در جامعه، تحت فرماندهی ولایت، به جبهه مبارزه با باطل و شیطان رفته اند و شهید شده اند، بنابراین راه فراهم کردن این زمینه، در جبهه حق بودن و عمل کردن به وظایف دینی و الهی و دفاع از اسلام در جبهه های مختلف و به خصوص جبهه فرهنگی و ولایت پذیری است .

برای یک دانشجوی خوب و دین مدار و متعهد در شرایط فعلی درس خواندن به منظور تقویت بنیه علمی کشور اسلامی و کسب عزت و اقتدار علمی و اجتماعی و فرهنگی و سیاسی برای میهن اسلامی همراه با حفظ تقوا و نورانیت دل یکی از مصادیق مهم در راه شهدا بودن است. خوب درس خواندن و فرد موثری بودن برای کشوری اسلامی، که خون بهای پاک شهیدان است، بهترین خدمت به شهدا و در راه آنها قرار گرفتن است و بهترین مصداق انجام وظیفه است.

شایسته است به خوبی به آرمان شهدای علمی مان فکر کنیم. در ذهن این افراد چه می‌گذشت؟ آنها علم را چگونه می‌آموختند و اصلا علم را برای چه می‌آموختند؟ آیا شهادت، هدف اصلی آنها بوده و به خاطر رسیدن به آن سعی می‌کردند بهتر در جبهه علم تلاش کنند؟ من فکر می‌کنم آنها شهادت را به طور خاص به عنوان هدف‌شان انتخاب نکردند، بلکه هدف آنها خدمت به اسلام و انقلاب اسلامی بوده و در یک تعبیر لطیف ، هدف آنها لبخند رضایتِ ولی (عج(  بوده است... یعنی هدف، انجام وظیفه است و اینکه این انجام وظیفه مورد رضای خدا و در امتداد آن مورد رضای امام زمان باشد. حالا چه فرقی می‌کند، چه ما در این راه موفق شویم خونمان را تقدیم کنیم و چه به این توفیق دست نیابیم؛ مهم این است که صاحبمان از عملکرد ما راضی باشد. مهم این است که با ایمان حرکت کنیم و با ایمان، به انجام وظیفه مان بپردازیم. شهیدی که آنقدر توفیق پیدا می‌کند که درس خواندنش بشود عامل شهادتش، کسی بوده که وظیفه اش را شناسایی کرده و تمام عزمش را جزم کرده تا با درس خواندنش به اسلام خدمت کندو شهادت، پاداش اوست به خاطر خلوص در این انجام وظیفه  …

یک سالی که گذشت

به نام خدا

یادم هست پارسال تابستون به شدت درگیر خودم بودم

اوایل فکر میکردم  که من هدف دارم اما همت ندارم واسه همینه که هی به خدا قول میدم هی میشکنمش ..

اما یکم که گذشت به این نتیجه رسیدم که اصلا هدف ندارم .فقط یه مشت آرزو که خودم هم میدونستم آرزوئه دورم رو گرفته بود به واقع نمیدونستم از زندگیم وعمرم چی میخوام ؟اون چیزی که به زبون میگم ؟یا ...

یه چیز رو خوب میدونستم دیگه نمیخواستم 1پام توقایق باشه و1پام توخشکی ..که تعادل نداشته باشم.

دوست داشتم همه ی زندگیم توی یک مسیر باشه به سمت یک نقطه مشخص به سمت یک خواسته اصلی  اون موقع بود که یه کتاب خیلی خوب به دستم رسید: "معراج السعاده" ..ماه رمضان بودومن باخودم قرار گذاشته بودم که این کتاب رو برخلاف عادتم کم کم بخونم یکم قبل از اون کتاب لشکرخوبان رو خونده بودم که واقعا دیدم رو عوض کرده بود به خیلی از مسائل مثلا تلاش کردن وزحمت کشیدن و...واقعا یک خواستی در من ایجاد شده بود به دنبال اصل بودم واقعا احتیاج داشتم به اینکه با خود واقعیم روبرو بشم نه اون کسی که همه ازخودم بهم ارائه داده بودن نمیخواستم خودم رو در آینه ی دیگران ببینم نمیخواستم غیراز واقعیت روببینم ..جمله های کتاب معراج السعاده  به دلم می نشست.. 

خوب نشده بودم اما نسبت به قبلم خیلی طرز فکرم عوض شده بود....بقیه ی مسائلی که قبلا خیلی برام ارزش داشت برام بی ارزش شده بودوبعضی چیزها برام ارزشمندتر شده بود

آرامشی وجودم روگرفته بود آرامشی ناشی از اطمینان .اطمینان به هدفم وراهم به شدت قاطع شده بودم.دیگه نمیخواستم هیچکاری رو جز در راه هدفم انجام بدم هدفم خیلی برام عزیز بود.ایام مدرسه نزدیک میشد ومن باید خودم رو برای مدرسه آماده میکردم.1چیز بود که به شدت آزارم میداد ..من برای هدفم درس نمیخوندم.متاسفانه تمام درس خوندن من برای مسائل مسخره وپیش پاافتاده بود...این بود که با خودم شدید درگیر شدم احادیث علم رومیخوندم وسعی میکردم که خودم روقانع کنم درس خوندنم در راه هدفمه اما آدم که خودش رو میشناسه ...نبود به واقع نبود...واسه همین درس خوندن برام بی ارزش شده بود.

تا اینکه 1قسمت از لشکر خوبان یادم اومد(شخصیت اصلی داستان در زمان جنگ هم سن من بودوقبل از جنگ فوق العاده درس نخون وبازیگوش بود اما از اثرات جبهه طوری تغییر میکنه که در حین جنگ وجبهه تمام امتحانات مدرسش عالی میشه خودشون میگفتن: "اون روزا بین مدرسه وجبهه هیچ فرقی نمیدیدم")

ازراههای مختلف میخواستم خودم رو قانع کنم درس خوندنم در راه هدفمه تادلسرد نشم  ....خلاصه انقدر پی این تردید روگرفتم که داشت به افراط کشیده میشد وشایدهم به افراط کشیده شد...بعداز یه مدت همینطور به ذهنم رسید درباره واژه جهاد علمی سرچ کنم وبعداز اون با وبلاگ جهاد علمی آشنا شدم ...فوق العاده بود ...جایی بود که احساس میکردم افرادی باهدف شبیه به من جمع شدن...فقط خدا میدونه تک تک اون مطالب چقدر برای من مهم واثر گذار بود...تردید هام کم کم محو میشد .. مطمئن شده بودم درس خوندنم در مسیر هدفمه ..دیگه خوندن جهاد علمی جزء برنامم شده بود ... وقتی 1مدتی بلاگفا به مشکل خورد...واقعا ناراحت بودم .

تااینکه امسال ماه رمضان به لطف خدابواسطه خواهر عزیزم توفیق عضویت دراین جمع نصیبم شد. خیلی خداروشکرمیکنم بابت این مسئله وازهمه ی شماهم کمال تشکر رودارم .همه ی شما خیلی به من کمک کردین. امیدوارم خدابهترین خیرش که شهادت هست رونصیبتون کنه وان شاالله خدا ازهمه ی شما راضی باشه.

عید قربان روهم تبریک میگم...التماس دعا....یازهرا

معرفت عباس(ع)

امام زمان(عج)در نامه ای خطاب به شیخ مفید (ره) میفرمایند:

ما ازاخبار واحوال شما آگاهیم وهیچ چیز از اوضاع شما برما پوشیده ومخفی نمی ماند .

ایشان در ادامه ی همین نامه میفرمایند:

مادررسیدگی وسرپرستی شما کوتاهی وسستی نمی کنیم ویاد شماراازخاطر نمی بریم که اگر جزاین بود،دشواری ها ومصیبت ها برشما فرود می آمد ودشمنان ،شماراریشه کن میکردند.

..

اماآقاجان بگذارید بگویم که ما دررسیدگی به اوامر شما کوتاهی میکنیم

ونبودنتان عادتمان شده ...آمدید که چه بهتر نیامدیدهم نیامدید

به حرف تمام خواسته ی ما نزدیک کردن ظهور وفراهم کردن شرایط ظهوره ..

اما به واقع آسایش تن وحرف مردم ومقام وجایگاه  دلمون رو برده ...بگذارید بگویم که ظهور شما در حد یک آرمان دست نیافتنی  باقی مونده وبه واقع اون رونزدیک نمیبینیم ...کل کارمااینه که اول یاآخرمراسم هامون دعای فرج بخونیم...وهمین

حالا میفهمم اون موقعی روکه میفرمایین من از جدم حسین غریب تر هستم ..یعنی چی....

آقاجان اینجا مملکت اسلامی ماست ...جایی که مردمش برای شما انقلاب کردن وبرای شما خون دادن ...اما الان ...

نائبتون هم مثل خودتون غریب هست... تو این روز عید دلم گرفته ...حالم بده از اینکه خودم وامثال خودم ادعای شیعه امیرالمومنین بودن روداریم اما .. 

آقاجان نمیدونم چرا انقدردلم سیاهه که نمیفهمم حالت اضطرار شما یعنی چی..

نمیفهمم تواین شرایط ماچطور میتونیم آسایش داشته باشیم..

چه طور حضرت عباس آب نخوردند چون مولاشون تشنه بود اما ما...

 یاعلمدار حسین (ع) یاحضرت عباس(ع)...

 کمک کنین همونطور که امام زمانتون رو تنها نذاشتین همونطور که حرف امامتون تمام دینتون بود ماهم امام زمانمون رو دریابیم ...شما امام زمانتون رو انصافا خوب درک کردین ....شمارو به امام زمان قسم میدم آقا کمک کنین مولامون بیش از این غربت نکشن وکمک کنین با مرگ جاهلی نریم ..

یا علمدار حسین ....خوش به حالتون که تسلیم مولا بودین ...خوش به حالتون که جایی که امام امر میکردن برای خودتون اختیاری نمی دیدین...خوش به حالتون که از ته دل ومردانه به امر مولا عمل کردین...

میگن امام رضا برای امام حسین مجلس روضه میگرفتن ...روضه خون میخوند ومردم گریه میکردن اما امام حاضرشون رونمی فهمیدند یزید زمانشون رو نمی فهمیدند ...امام رضا مجلس روضه میگرفتن و ...

مولای ما حضرت صاحب العصر(عج)می فرمایند هرجا روضه ی عموم عباس باشه من اونجام ...اما هنوز ما نفهمیدیم مولا،عباس میخواهند ...

یا علمدار حسین ...دستتون که قطع شد گفتین ابدا ازدینم دست نمیکشم...دین شما محافظت از آب بود ...آب اونجا آب نبود...حرف امام بود ..حرف امام نباید روزمین بمونه...

میگن موقعی که شمر امان نامه فرستاد شما بی تاب شدین ...میگفتین شمر درمن چی دیده که به خودش جرات داده بگه به حسین پشت کن...

سختی ..کل سختی ....آنجابود که مشک بزمین افتاد ...حرف امام به زمین افتاد ...جایی که دیگه بازگشتی درکار نبود ...

یا علمدار حسین ما روشبیه خوتون تربیت کنین..

خدایا توفیق عمل به این شعار رونصیبمون کن..کلنا عباسک یا مهدی...

با استفاده ازسخنرانی معرفت عباس(ع) / استادرائفی پور

به مناسبت یک ساله شدن وبلاگ

سلام به همه بزرگواران

ان شاالله که حالتون خوب باشه.

راستش یک سال از عمر این وبلاگ گذشت!

وبلاگی که با توسل به حضرت زهرا و با هدفها و نیت های پاک شما هنوز پابرجاست.

من عاجزم که بتونم اون طوری که شایستس از زحمات شما و همه کسانی که به وبلاگ خودشون سر میزنن تشکر کنم.کسانی که از ابتدا همراهمون بودن و کسانی که کوچکترین کمکی کردن. فقط میدونم اجر کاراتون توسط حضرت زهرا از جانب خداوند داده میشه.

ببخشید که من دارم این حرفهارو میزنم. میدونم در جایگاهش نیستم. ولی چون دیدم کسی از دوستان اشاره ای به تولد وبلاگ نکرد، مجبور شدم.

بی شک خیلی ماجراها داشتیم و خیلی کاستی ها هم داریم. اولا که به بزرگواری خودتون ببخشید و اینکه با نظراتون کمک کنین تا خیلی بهتر پیش بریم.

یک سال گذشت و بنظرم باید به بازخورد وبلاگ حداقل برای خودمون فکر کنیم و ازش درس بگیریم.

بازم از همگی ممنون.

من یک پارتی بازی بکنم اینجا و حلالیت بطلبم از همه نویسنده ها و بازدید کننده ها. خیلی جسارت میکنم همیشه. ببخشید منو. هر کی از دستم ناراحته به حضرت زهرا قسمش میدم ببخشه منو.

بازم مثه همیشه میگم،تو بندگی خدا موفق باشید

یا زهرا

سال تحصیلی جدید

سال تحصیلی جدید آغاز می‌ شود و صدها هزار  نفر از دبیرستان وارد دانشگاه می‌شوند و هزاران نفر نیز از مقاطع پایین تر به مقاطع بالاتر ارتقا یافته اند. تازه واردها هنوز خیلی به آداب دانشگاه آگاهی ندارند و در کلاس بعضا حرکاتی از خود نشان می‌ دهند که باعث خنده دیگران شده و از این طریق آنها به تدریج یاد می‌ گیرند که چطور رفتار کنند. برخی از رفتارهای مناسب را نیز ممکن است هرگز یاد نگیرند و فارغ التحصیل شوند.

اکثریت قاطع دانشجویان در انتخاب گزینه اول خود موفق نشده و در رشته‌ یا محلی قبول شده اند که به زعم خود پایین تر از آن چیزی است که خود را مستحق می‌ دانند. مرتب این سخنان در مغز دانشجویان جولان می‌ کند و یا بین آنها رد و بدل می‌ شود: من استحقاق بیشتری داشتم! یه کمی هول کردم!  بد شناسی آوردم! همیشه زندگی من گنده! همه اش تقصیر این …! و از این قبیل حرفها و لعن و نفرین ها. این وضعیت وقتی وخیم می شود که دانشجو لاپوشانی کرده و رشته یا دانشگاه دیگری را عنوان می‌ کند و یا پدر و مادرش به غلط جور دیگری به دیگران وانمود می کنند.

این دغدغه ها و پریشانی ها در ابتدای کار قدری عادی است ولی اگر ادامه پیدا کند و یا مزمن شود خطرناک خواهد بود. تا چند وقت باید درگیر این اوهام بود. تا کی باید افسوس گذشته را خورد. چه مدت باید غمناک بود و غم خورد که چرا فلان جا قبول نشده ام و اگر آنجا قبول می شدم چی می شد. چقدر باید این خزعبلات را به هم ببافیم و خودمان را سرگرم آن ها کنیم.

قدیم ها داستانی را برای ما تعریف می کردند که پدر سخت گیری بود که هر روز پسرش را نهیب می داد و تهدید می کرد که اگر کوزه را بشکنی چنین و چنان می کنم و از خانه بیرونت می اندازم و کله ات را شقه می کنم و هر روز از این خط و نشان ها برای پسر می کشید. تا این که روزی از اتفاق کوزه شکست. تمام وجود پسر را ترس گرفت که پدر چنین و چنان خواهد کرد. پسر وقتی با ترس و لرز نزد پدر آمد و خبر شکستن کوزه را به وی داد، پدر تنبیهی نکرد و مجازاتی روا نداشت. گفتند این همه تهدید و توبیخ کردی و حالا که کوزه شکسته کاری انجام نمی دهی. گفت همه این تهدید و توبیخ ها برای این بود که کوزه نشکند؛ حالا که کوزه شکسته مجازات کردن چه سود.

دغدغه قبولی در رشته و دانشگاه مورد نظر باید قبل از آزمون کنکور باشد نه بعد از آن. بعد از کنکور کار از کار گذشته و آب ریخته را دیگر نمی شود جمع کرد. دغدغه ها قبل از شرکت در کنکور با دغدغه ها بعد از آن نباید یکسان باشد. قبل از کنکور باید دنبال حداکثر بود و تلاش کرد که در بهترین رشته و دانشگاه قبول شد و بعد از آن باید از فرصت به دست آمده استفاده کرد و در تحصیل موفق گشت. کسانی که غم گذشته را دارند و اسیر آن اند، نمی توانند غم آینده را داشته باشند و در تحصیل و زندگی خود موفق گردند.

بخشی از این نگرانی ها ناشی از دیگران است. ژست ها و خالی بندهای ما قبل از کنکور توقعات دیگران از ما را افزایش داده است و یا پدر و مادرمان به دیگران در مورد ما حرف های زیادی زده اند و توقع افراد را زیاد کرده اند. مادری که قبل از شرکت در کنکور فرزندش را دکتر یا مهندس یا وکیل صدا می زند، آرزوها و آمالش را مطرح می کند اما ما که قدری دنیا دیده تر هستیم می دانیم که ظرفیت این رشته ها محدود است و متقاضی زیاد و امکان موفقیت همه غیر ممکن و ده ها عامل دیگر که می تواند فرد را در نیل به هدفش ناکام گذارد. پس نباید این تعبیرها را بیان کرد یا این تلقی ها را ایجاد نمود ولی اگر هم ایجاد شد، نباید اسیر آن گشت. افراد فهیم خود می دانند که ظرفیت ها محدود و شرکت کنندگان زیاد و کوچکترین اشتباه یا استرس می تواند در نتیجه مؤثر باشد؛ آنها عجولانه در مورد توانایی و شخصیت شما قضاوت نخواهند کرد و افراد غیر فهیم را هم که نمی شود به راحتی تفهیم کرد.

بخش دیگری از نگرانی ها در مورد پایین بودن سطح دانش دانشگاهی است که فرد در آن قبول شده است. تقریبا همه پیش زمینه ای در مورد دانشگاه و دانشکده محل تحصیل خود دارند که معلوم نیست چقدر با واقعیت همراه است ولی این پیش زمینه ممکن است آنقدر قوی و تأثیر گذار باشد که هرگز مطابق با واقع اصلاح نشود. نمی توان انکار کرد که دانشگاه ها دارای مراتب گوناگونی هستند و همه سعی دارند که به بهترین دانشگاه ها راه یابند. ولی باید پذیرفت که این دانشگاه ها ظرفیت محدودی دارند و نمی توانند همه را در خود جای دهند. دیگران که نتوانسته اند به این دانشگاه ها راه یابند، نمی توانند متوقف شوند. می گویند که دانشگاه هاروارد رتبه برتر دانشگاهی دنیا را دارد؛ آیا این بدین معنا است که میلون ها دانشجوی دیگر در سراسر جهان هیچ توفیقی نداشته اند؟ همه دانشگاه های  دیگر در انجام وظایف خود ناکام مانده اند؟

یکی از دلایلی که دانشگاهی معروف می شود، موفقیت آن در جذب دانشجویان مستعد، توانا و با انگیزه است. این دانشجویان موتور آن دانشگاه محسوب می شوند و دانشگاه را به پیش می رانند. آنها هستند که با انگیزه شبانه روز مطالعه می کنند، تحقیق می کنند، مقاله می نویسند، و اوقات خود را صرف تحصیل علم و دانش می کنند و از لذایذ دنیوی خود را محروم می سازنند. آیا شما که در یک دانشگاه پایین تری از جهت رتبه دانشگاهی قبول شده اید، به اندازه دانشجویان دانشگاه بالاتر درس می خوانید، پژوهش می کنید، وقت برای تحصیل می گذارید، از لذایذ دنیوی خود را محروم می کنید و سپس حسرت آنها را می کشید. چطور ممکنه که شما یک سوم یا یک پنچم آنها درس بخوانید و انتظار موفقیتی برابر آنها داشته باشید. اصلا فرض کنید در دانشگاه مورد نظرتان قبول شده اید، آیا با این مقدار درس خواندن آنجا می توانستید دوام بیاورید یا تا حالا اخراج شده بودید. خدا را شکر که حداقل دانشجو هستید و فردا به هر ترتیب فارغ التحصیل می شوید  و مدرکی دستتان را گرفته است.

برخی از دانشجویان تا دمادم صبح به گپ زدن و علیه این و آن صحبت کردن اوقات خودشان را ضایع می کنند و صبح با چشم های باد کرده و چهره های خسته با کلی تأخیر به کلاس می روند و هر چه فحش دارند نصیب استادها –عیاذ بالله- و دانشکده و دانشگاه می کنند که این دیگر چه جهنم دره ای آنها قبول شده اند، و استادهایی بی سواد تر از اینها در دنیا نیست! و از این قبیل حرفهایی صد من یه غاز که خودشون را با آنها سرگرم می کنند و این نفس های سرد و ناامید کننده را مانند یک بیماری مسری به کلاس و سپس به کل تنه دانشکده و دانشگاه منتقل می کنند. این انصاف است؟ یه دانشجو توی دانشگاه شریف یا دانشگاه تهران شب و روز جان می کند تا در کارش موفق بشود و این آقا یا خانم تا اخر ترم کتابش را باز نمی کند که ببیند که بلاخره این استاد که هزار بار تا حالا گفته که بیسواده در آن کتاب چی نشوته. همه اش غرغر می کنه تا کارهای خودشون را توجیه کنند.

دانشگاه مانند یک وسیله نقلیه است که ممکن است یکی از دیگری کندتر باشد یا توی راه مشکل مکانیکی پیدا کند و یا شما را در راه اذیت کند. نه بدون رانندگی می توان به مقصد رسید و نه از وسیله نقلیه باید انتظار داشت که مقصد را تعیین کند. اگر مقصدتان را به درستی انتخاب کرده باشید و به سوی مقصدتان برانید، دانشگاه دیر یا زود شما را به مقصدتان می رساند. اما اگر انتظار داشته باشید که وسیله نقلیه مقصد شما را تعیین کند و بدون کوشش و تلاش شما را به آنجا برساند، سخت در اشتباهید. دانشگاه حداکثر می تواند به شما مدرک دهد آن هم در صورتی که در حد متعارف تلاش و کوشش کنید که درس ها پاس شود. دانشگاه نمی تواند شما را فردی باسواد، پژوهشگر و مفید به حال جامعه تحویل دهد. این شما هستید که باید برای رسیدن به مقصد خود از این وسیله نقلیه کمک بگیرید. لعن و نفرین به این وسیله نقلیه کمکی نخواهد کرد چنانکه افسوس به کسانی که با سرعت زیاد از بغل شما رد می شوند نیز فایده ای ندارد. باید پذیرفت که وسایل نقلیه با هم متفاوت اند و باید قبول کرد که برای همه امکان سوار شدن به آخرین مدل وجود ندارد. واقعیت را قبول کنید و از سفر خود لذت ببرید.

اگر شما مقصد را به درستی انتخاب کنید و در رسیدن به آن کوتاهی نکنید و از کوشش و تلاش دست نکشید، دانشگاه می تواند شما را به هدفتان برساند هر چند آن دانشگاه در جایگاه اول قرار نداشته باشد. موفقیت در تلاش و کوشش است. باید از گذشته رها شد تا آینده را دریافت. در هیچ دانشگاهی – حتی هاروارد – جایی برای افراد تنبل، کاهل و بی انگیزه نیست. باور کنید هیچ قرصی یا کپسولی وجود ندارد که جنابعالی/سرکار میل فرمایید و فردا دانشمند شوید. پس بجای فکر در مورد این که کجا قبول شده اید و افسوس بخورید و زانوی غم بغل کنید، و بجای این که پشت سر اساتید خود صفحه بگذارید و بد بگویید و خودتان را از اندیشه و سواد آنها محروم کنید، این را آویزه گوش اتان قراردهید که این حرفها فردا که وارد زندگی شدید خریدار ندارد. به اندازه یک دانشجوی هاروارد یا شریف زحمت بکشید و بعد غر بزنید.

بلاخره این سخن را با حکایتی دیگر از گلستان سعدی پایان می برم: یاد دارم که در ایام طفولیت متعبد بودمی و شب خیز و مولع زهد و پرهیز، شبی در خدمت پدر رحمه الله علیه نشسته بودم و همه شب دیده بر هم نبسته و مصحف عزیز بر کنار گرفته و طایفه ای گرد ما خفته، پدر را گفتم: «از اینان یکی سر بر نمی‌دارد که دوگانه ای بگزارد، چنان خواب غفلت برده اند که گویی نخفته اند که مرده اند.»  گفت: «جان پدر تو نیز اگر بخفتی به از آن که در پوستین خلق افتی.»

منبع: دکتر غلامحسین شیروی/http://dr.shiravi.com/

کشش یا کوشش

یکی از مشکلات ما این است که همواره منتظر ایجاد شرایط مساعد جسمی، روحی، مالی و.. برای انجام یک کار هستیم. یعنی منتظر کشش و جاذبه ای تا ما را بی زحمت به مقصد برساند. حال انکه خداوند تعالی و تمام هستی که ساخته ایشان است منتظر کوشش ماست. پس کوشش کنیم تا کشش هم بیاید!

زبان فنی(6)

پیشوند بعدی mis است این پیشوند به معنای غلط و نادرست می باشد. مانندmistake(اشتباه گرفتن)-misalighnment(نامیزانی)

پیشوند multiمعنای چند را به ترکیب می دهد. مانند multimedia(چندرسانه ای)- multilayer(چند لایه)

پیشوند nonصفت بعد از خود را منفی می کند. Nonferrous(غیر آهنی)-nontoxic(غیر سمی)

پیشوند preمعنای قبل می دهد. Preload(پیش بار)-preassemble(پیش مونتاژ)

پیشوند re به معنای دوباره، عقب و به سمت عقب است.reproducing(باز تولید)، rewire(دوباره سیم پیچی کردن)

Semiبه معنای نیم است. Semi circle(نیم دایره)-semi-final(نیمه نهایی)

Subبه معنای زیر و فرعی است. Subroutine(زیر روال-زیربرنامه)-substructure(زیر ساخت)

Super معنای ابر و خیلی خوب یا خیلی قوی را به کلمه می دهدو supersonic(مافوق صوت)- supercomputer(ابر کامپیوتر)

Ultra به معنای فرا، فوق و ماورا، است. Ultraviolet(ماورا، بنفش)- ultrasonic(فراصوت)

اخرین پیشوند که به ان خواهیم پرداخت unاست که معنای نا، مخالف و عدم را می دهد. مانند unsaturated(اشباع نشده)-unavailable(غیر قابل دسترس)

تمرین. معانی کلمات زیر را بیابید.

Unthreaded, unknown, ultra high frequency, supercharger, multifunction, multipurpose, nonzero, nonreturn, precast, precommission, preheat, mismatch, misplaced, semiconductor

بسیجی هم میتواند...

سلام 

اولین صفحات از کتاب تجزیه و تحلیل سیستم ها ،از موسسه نصیر را باز میکنم، با جمله ای روبه رو می شوم:

"تقدیم به شهدای عرصه علمی کشوز،به ویژه شهدای هسته ای،مسعود علی محمدی،مجید شهریاری،داریوش رضایی نژاد،مصطفی احمدی روشن،رضا قشقایی"

ومن روحم پرواز کرد و بسیار خوشحال شدم، قصد تبلیغ موسسه ای را ندارم ،و قبول دارم هر موسسه ای خوبی و بدی های خاص خودش را دارد.

ولی وقتی ببینی که بسیج دانشجویی یک دانشگاه ، کار علمی انجام می دهد ،واقعا جای تحسین دارد و با توجه به این که این چند سال واقعا هم رشد داشته است

بنظرم باید افرادی که با این تفکر هستند را تشویق کرد ،و برای اهداف بالاتر زحمت کشید، این یک نمونه کوچک است که ان شاالله با همین تفکرات باقی بماند. 

باید چهان را از تفکر اسلامی پر کنیم و بدانیم در این راه مسیولیت ها چندین برابر است.

راحت طلبی (2)

ورزش و تحصیل، دو نمونه از رنج‌های مفید/ «جهاد» نامی برای مدیریت رنج

مدیریت کردن رنج، برای این دوتا امر است، یکی از بین بردن رنج نابه‌جا و یکی مفید قرار دادن رنج. مثلاً چندتا رنج خوب پیشنهاد بدهم؛ یکی از برنامه‌های معقول برای مدیریت رنج، ورزش است. در ورزش خودت به استقبال یک خستگی می‌روی، تا یک راحتی جایش بیاید. بعد این خستگی هم تنومندترت می‌کند. چقدر خوب است، بارک‌الله.

رنج دیگری که من پیشنهاد می‌دهم، رنج تحصیل است. رنج تحصیل را هم تحمل بکن. ببین چقدر مشاعرت باز می‌شود، چقدر تعالی پیدا می‌کنی، چقدر هوس‌هایت کاهش پیدا می‌کند. یکی از راه‌های مقابله با شهوت، حکمت است. عقلانیت خودت را افزایش بدهی، شهواتت کاهش پیدا می‌کند. آدم فهمیده که شهوت‌ران نمی‌شود.

یک پیشنهاد دیگر، یک کمی دینی‌تر؛ «جهاد» نامی است برای مدیریت کردن رنج؛ می‌روی به استقبال رنج، جهادگرانه، آن‌وقت بسیاری از رنج‌های نابه‌جا را کاهش می‌دهی. بعد بالاخره رنج که هست عزیز من، حالا بنا بوده در تصادف دستت بشکند، در راه دفاع از خدا دستت شکسته. بارک الله! بارک‌الله! رنجت را مفید قرار بده. هر کسی باید یک وقتی بمیرد دیگر. یا در تصادف یا بیماری یا در راه خدا به شهادت می‌رسد.

در مجلس ختم این شهیدی که در اثر نهی از منکر، با اراذل و اوباش برخورد کرده بود، شرکت می‌کردم، واقعاً، نمی‌توانستم ابتهاج خودم را پنهان کنم، اصلاً نمی‌توانستم به خانواده ایشان تسلیت بگویم. در شرایطی که سالانه چندصد و چندهزار جوان، به دلایل واهی از دنیا می‌روند، رنج جان دادن این شهید برای چی شد؟ رنج بیماری‌اش، دو سال، خانۀشان را فروختند خرج بچۀشان کردند. برای چی خانۀشان را فروختند؟ برای چی بچۀشان بیمارستان بود؟ به‌خاطر خدا. به به چقدر زیباست. رنج خوب بکش.

آقاپسر یکی از خادمین حضرت امام در نجف، که اهل افغانستان شریف هم هستند، به بنده می‌فرمود پدرم می‌فرمودند که بانوی مکرمۀ حضرت امام مشخصات فرمودند برو یک خرمای خیلی سفت و خشک، یک خرمایی آدرس دادند، از آنها بخر بیاور. من رفتم آوردم، اما مقبول نیفتاد. فرمودند: نه، اینها را نمی‌گویم، سفت‌تر باشد. دیگر رفتم یک خرمافروشی، چیزهایی که می‌خواست تقریباً بریزد دور گرفتم آوردم. بعداً پرسیدم که مادر! اینها را برای چی می‌خواستید؟ فرمود: امام شب‌ها می‌نشینند مطالعه می‌کنند، من می‌خواهم این خرمای خشک را بگذار زیر زبانش، هم فشارش پایین نیاید، هم یک تغذیه‌ای شده باشد؛ بعد رنج امام را در مطالعۀ شبانه بیان می‌کردند. من اصلاً ماندم همین‌جوری.

همین‌جوری مگر کسی به جایی می‌رسد؟ امیرالمؤمنین علی(ع) می‌فرماید وسط روز می‌رفت دنبال کار کردن برای معاش. می‌فرمود من می‌خواهم سختی کار کردن برای تأمین معاشم را خدا ببیند. (کَانَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع یَخْرُجُ فِی الْهَاجِرَةِ فِی الْحَاجَةِ قَدْ کُفِیَهَا یُرِیدُ أَنْ یَرَاهُ اللَّهُ تَعَالَى یُتْعِبُ نَفْسَهُ فِی طَلَبِ الْحَلَالِ. من لایحضره الفقیه/3/163)

مدیریت عاقلانۀ رنج، خیلی متفاوت است با فرار ابلهانه و احمقانه از رنج

جامعۀ راحت‌طلب که به جایی نخواهد رسید. تفسیر زندگی یعنی مدیریت رنج. یعنی به استقبال رنج برو و مدیریت عاقلانۀ رنج، خیلی متفاوت است با فرار ابلهانه و احمقانه از رنج. فرهنگ غربی ما را به فرار احمقانه از رنج دعوت می‌کند. فرهنگ اسلامی ما را به استقبال عاقلانه از رنج دعوت می‌کند. از دل چنین فکر و فرهنگی، جهاد برمی‌خیزد. امیرالمؤمنین علی(ع) چی می‌فرمودند؟ به استقبال بروید سختی‌ها را، سختی‌ها کاهش پیدا خواهد کرد و الّا سختی‌های بدتری نصیب‌تان خواهد شد، رنج اضافی هم خواهید کشید، مگر می‌تواند کسی رنج نکشد؟(إِنْ لِلنَّکَبَاتِ غَایَاتٍ لَا بُدَّ أَنْ تَنْتَهِیَ إِلَیْهَا فَإِذَا أُحْکِمَ عَلَى أَحَدِکُمْ لَهَا فَلْیُطَأْطِئْ لَهَا وَ یَصْبِرْ حَتَّى تَجُوزَ فَإِنَّ إِعْمَالَ الْحِیلَةِ فِیهَا عِنْدَ إِقْبَالِهَا زَائِدٌ فِی مَکْرُوهِهَا. التمحیص/64 و تحف العقول/201)

برخورد شدید خداوند با راحت‌طلبان

بعضی از آیات جهاد را برایتان آورده بودم، وقت نیست، ولی یکی دوتا آیه را بگذارید فقط برایتان اشاره کنم در سورۀ توبه. اینقدر خدا از تنبل‌های راحت‌طلبِ جهاد نرو، بدش می‌آید، که می‌فرماید پیغمبر من! در آیۀ هشتاد و سه، اگر اینها که ازت اجازه گرفتند جهاد نیایند بنشینند، با پیرزن‌ها نشستند نیامدند جهاد، اگر دفعۀ بعد برگشتی آمدند ازتون اجازه بگیرند برای جهاد، بگو شما هرگز با من جهاد نخواهید آمد، بروید بنشینید با همان کسانی که نشسته بودید. اصلاً دیگر لیاقت بهشون نمی‌دهد برای برخاستن. (فَإِنْ رَجَعَکَ اللَّهُ إِلى‏ طائِفَةٍ مِنْهُمْ فَاسْتَأْذَنُوکَ لِلْخُرُوجِ فَقُلْ لَنْ تَخْرُجُوا مَعِیَ أَبَداً وَ لَنْ تُقاتِلُوا مَعِیَ عَدُوًّا إِنَّکُمْ رَضیتُمْ بِالْقُعُودِ أَوَّلَ مَرَّةٍ فَاقْعُدُوا مَعَ الْخالِفینَ. التوبة /83 )

در یک سورۀ دیگری، از سوره‌های نازنین قرآن، می‌فرماید: «وَیَقُولُ الَّذِینَ آمَنُوا لَوْلَا نُزِّلَتْ سُورَةٌ» چرا سوره‌ای نازل نمی‌شود؟ مؤمنین می‌گویند چرا سوره‌ای نازل نمی‌شود برای جهاد؟ یک سوره نازل بشود که در آن خدا فرمان جهاد بدهد، چشم. «فَإِذَا أُنزِلَتْ سُورَةٌ مُّحْکَمَةٌ وَذُکِرَ فِیهَا الْقِتَالُ» وقتی که یک سوره‌ای نازل بشود که دستور جنگ تویش داده، «رَأَیْتَ الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِم مَّرَضٌ یَنظُرُونَ إِلَیْکَ نَظَرَ الْمَغْشِیِّ عَلَیْهِ مِنَ الْمَوْتِ» می‌بینی کسانی که قلبشان مریض است، عین مرده‌ها بهت نگاه می‌کنند. انگار دارد می‌میرد از ترس. ترسیم خدا را ببینید. بعد می‌فرماید که «فَأَوْلى‏ لَهُمْ»(محمد/20) همان مرگ هم برایشان بهتر است. چرا آیۀ قرآن برای جهاد نازل می‌شود مثل مرده‌ها نگاه می‌کنی؟ می‌ترسی چرا؟ خواهش می‌کنم آیات قرآن را در این‌باره مطالعه بفرمایید.

الهی فدای آن شهدایی بشوم که خدا شاهد است یکی یکی قیافه‌هایشان یادم می‌آید، زیاد مربی اخلاق نداشتند، اما از آب کره می‌گرفتند. مکرر خاطرات‌شان را شاید شنیده یا خوانده باشید. یکبار می‌رفت جبهه برمی‌گشت، مامانش تشک می‌انداخت، می‌گفت: پسرم بخواب. می‌گفت من روی تشک می‌خوابم دلم می‌گیرد، روی زمین می‌خوابید. می‌گفت دلم می‌گیرد.

از اول شروع کن، وسط راه خودت را معطل نکن. هِی می‌خواهی بروی روی حجاب کار کنی، روی نماز خواندنش کار کنی. این آدم راحت‌طلبی او را کشته. گوش نمی‌دهد به این حرف‌ها. ایمان به خدا هم دارد، اما عادت نکرده، تمرین نکرده، فرهنگ برایش نشده.

در روایت دیگر امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: «بِالتَّعَبِ الشَّدِیدِ تُدْرَکُ الدَّرَجَاتُ الرَّفِیعَةُ وَ الرَّاحَةُ الدَّائِمَةُ»(غررالحکم/168) با سختی‌های شدید درجات رفیع درک می‌شود

فاصله گرفتن از راحت‌طلبی، یکی از عوامل مهم رشد در جبهه‌ها

یکی از صحنه‌هایی که ما در جبهه‌ها می‌دیدیم و در فرآیند رشد این جوان‌ها که یک شبه راه صدساله را طی می‌کردند، اتفاق می‌افتاد، همین جدا شدن از راحت‌طلبی بود. من یادم است قبل از عملیات والفجر یک، بچه‌ها توی چادری که بودند در آن منطقۀ پشت عملیات، یک شب به همدیگر گفتند، همین‌جوری ابتکاری، کسی نبود که بیاید بهشون یاد بدهد، می‌گفتند: بچه‌ها! آیا این بد نیست که ما هرچیزی که لازم داریم و می‌خواهیم از همدیگر می‌خواهیم و به همدیگر دستور می‌دهیم؟ «آن پارچ را به من بده...، آن بشقاب را به من بده» همۀمان تنبل‌بازی درآوردیم. بیایید مردانه عمل کنیم. تصمیم گرفتند و نور این سخت‌کوشی را حس می‌کردند. اگر یک روز کمتر می‌دویدند توی صبح‌گاه، می‌گفتند دلم مکدّر شده، سیاه شده. ما می‌دیدیم شهدایی را که به مقام عالی شهادت رسیدند، خب الان می‌گوییم عاشق خدا بودند، چقدر مؤمن به قیامت بودند، اما این فرآیندی که طی شد تا به اینجا رسیدند، چی بود؟ یکی از مراحل بسیار زیبایش، جدا شدن از تنبلی بود.

خبرگزاری فارس/حجت الاسلام والمسلمین پناهیان