خارج شدن قلب راکتور اراک

با سلام

این روزها بعد از توافق هسته ای، عده ای مردم در خوشحالی به سر می برند و گاهی هم خوشحالی کورکورانه و گاهی هم خوشحالی با هدفهای سیاسی. عده ای نیز ناراحت می باشند که مبادا با دادن امتیازات زیاد به دشمن، چیز مهمی نصیب کشور و انقلابمون نشده باشد. بخش زیادی از مردم  هم سردرگم هستند.  به هر صورت مردم ایران همیشه امیدوار هستند که مشکلات اقتصادی برطرف شده و همچنین سیر صعودی علمی کشور  نیز متوقف نشود.

وبلاگ جهاد علمی در این مطلب قضاوتی نمی کند و فقط درمورد اتفاقی که درمورد راکتور تحقیقاتی هسته ای 40 مگاواتی اراک (راکتور سابق) افتاده است، چند نکته را یادآور می شود.

راکتور اراک (IR-40)  به عنوان یک راکتور تحقیقاتی با میله های سوخت اورانیوم طبیعی و خنک کنندگی آب سنگین به شمار می رفت که تکنولوژی آن یک راکتور پیشرفته می باشد که می توان گفت بیشتر در اختیار کشور کانادا می باشد که راکتورهای قدرت بزرگ خود را با عنوان راکتورهای (CANDU (CANada Deuterium Uranium  تولید می کند و از آن سهم زیادی از برق مورد نیاز کشور خود را تامین می کند. لازم به ذکر است که این راکتور ها از سوخت طبیعی استفاده می کنند. به این معنی که بعد از استخراج اورانیوم از معادن و انجام فرایندهای شیمایی مستقیماً به میله های سوخت تبدیل می شود و احتیاج به هیچ گونه عملیات غنی سازی برای مصرف در این نوع راکتورهای هسته ای را ندارد.  باید همه ما بدانیم که این همان ویژگی خاص و مهم این نوع راکتور ها می باشد. همان ویژ گی که باعث شد کشور کانادا بعد از نداشتن و محدود بودن تاسیسات غنی سازی به دنبال این نوع راکتورها برود.

حال جای تعجب دارد که تمام مسئولین سیاسی و علمی کشور ما فقط تاکید بر این دارند که این راکتور بعد از بازسازی (توسط یک کشور دیگر!) آب سنگین باقی می ماند! در حالی که آب سنگین بودن آن برای ما مهم نیست. مهم این است که یک راکتور با سوخت طبیعی باقی بماند. چرا که در سندی که به امضا رسیده است، مصوب شده است که سوخت آن غنی سازی شده باشد! که مغایر با هدف اصلی کشور ایران از داشتن این نوع راکتور ها می باشد!.

لذا اولاً این راکتور دیگر یک راکتور بومی نیست!!! چون که قلب آن خارج شده است و قرار است توسط یک کشور دیگر برای ما ساخته شود.

نکته بعد این که کشور ما می توانست بعد از راه اندازی این راکتور، دانش آن را به کلی فرا بگیرد و بعد از آن به دنبال ساخت یک راکتور بزرگ برای تولید برق از این نوع راکتورها باشد که دیگر احتیاج به هیچ مرک غنی سازی مثل فردو و نطنز برای آن نبود. این هدف اصلی از داشتن این نوع راکتور بود که دیگر دست یافتنی نیست.

بار دیگر تاکید می شود که هدف اطلاع رسانی از تغییرات بوده و همه ما امیدواریم که وضع معیشت و زندگ مردم ایران بهبود یابد.